UNESCO het Twyfelfontein in 2007 goedgekeur as Namibië se eerste Wêrelderfenisgebied. Amptelik bekend as |Ui-?Ais (is ‘n terrein van antieke rotsgravures in die Kuene-streek van noordwes-Namibië. Die terrein is eers vir 6 000 jaar bewoon deur jagter- versamelaars en later deur Khoikhoi-veewagters.)

Namibië het twee Wêrelderfenisgebiede: Twyfelfontein en Namib Sandsee. Twyfelfontein (Afrikaans: onsekere lente), amptelik bekend as |Ui-?Ais (Damara/Nama: springende watergat), is ‘n terrein van antieke rotsgravures in die Kunene-streek van noordwestelike Namibië. Dit bestaan ​​uit ‘n fontein in ‘n vallei omring deur die hange van ‘n sandsteentafelberg wat baie min reënval ontvang en ‘n wye reeks daaglikse temperature het.

“Die terrein word al vir 6 000 jaar bewoon, eers deur jagter-versamelaars en later deur Khoikhoi-veewagters.”

Die terrein word al vir 6 000 jaar bewoon, eers deur jagter-versamelaars en later deur Khoikhoi-veewagters. Beide etniese groepe het dit gebruik as ‘n plek van aanbidding en ‘n plek om sjamanistiese rituele uit te voer. In die proses van hierdie rituele is ten minste 2 500 items rotsgrafieke geskep, sowel as ‘n paar rotsskilderye. Met een van die grootste konsentrasies rotsrotstekeninge in Afrika, het UNESCO Twyfelfontein in 2007 as Namibië se eerste Wêrelderfenisgebied goedgekeur.

Geskiedenis

Twyfelfonteinvallei word sedert ongeveer 6 000 jaar gelede deur Steentydperk jagter-versamelaars van die Wilton-steentydperk-kultuurgroep bewoon. Hulle het die meeste van die gravures gemaak en seker al die skilderye. 2 000 tot 2 500 jaar gelede het die Khoikhoi, ‘n etniese groep wat aan die San (Boesmans) verwant is, die vallei beset, toe bekend onder sy Damara/Nama-naam |Ui-?Ais (springende watergat). Die Khoikhoi het ook rotskuns vervaardig wat duidelik van die ouer gravures onderskei kan word.

Die gebied was onbewoon deur Europeërs tot ná die Tweede Wêreldoorlog, toe ‘n erge droogte wit Afrikaanssprekende boere (Boere) laat intrek het. Die plaas is later deur die apartheidsregering as deel van die Odendaal-plan aangekoop en het deel geword van die Damaralandse bantoestan. . Die wit setlaars het in 1965 vertrek.

Topograaf Reinhard Maack, wat ook die White Lady-rotsskildery by Brandberg ontdek het, het in 1921 die teenwoordigheid van rotsgravures in die omgewing gerapporteer. ‘n Meer deeglike ondersoek is eers gedoen nadat D Levin die grond vir boerdery in 1947 gekoop het. Hy ontdek die lente en het dit die naam Twyfelfontein gegee nadat dit herhaaldelik opgedroog het. Alhoewel dit gewoonlik as twyfelagtige lente vertaal word, is ‘n meer akkurate vertaling vir die woord twyfel in hierdie verband “twyfelagtig” of “onseker”. Kort daarna het wetenskaplike ondersoek na die rotskuns in 1950 begin deur Ernst Rudolph Scherz wat meer as 2500 rotsgravures op 212 sandsteenplate beskryf het. Vandag word beraam dat die webwerf meer as 5000 individuele uitbeeldings bevat.

Ligging en beskrywing

Twyfelfontein is geleë in die Huab-vallei van die berg Etjo-formasie in die suide van Kunene-streek van Namibië, ‘n gebied wat voorheen as Damaraland bekend was. Die rotse wat die kunswerk bevat, is geleë in ‘n vallei omring deur die hange van ‘n sandsteentafelberg. ‘n Ondergrondse waterdraer op ‘n ondeurdringbare laag skalie onderhou ‘n fontein in hierdie andersins baie droë gebied.

Die naam Twyfelfontein verwys na die fontein self, na die vallei wat die fontein bevat, en in die konteks van reis en toerisme ook na ‘n groter gebied wat nabygeleë toeriste-aantreklikhede bevat: die rotsgravures, die Orrelpype, Burnt Mountain, Dorros-krater, en die Versteende woud. Die Wêrelderfenisgebied dek die gebied van rotsgravures. Die gebied is ‘n oorgangsone tussen semi-woestyn, savanne en struikveld en ontvang minder as 150 mm (5,9 duim) jaarlikse reënval. Dagtemperature wissel van 10 tot 28 °C (50 tot 82 °F) in die wintermaand Julie en 21 tot 35 °C (70 tot 95 °F) in die somermaand November.

Twyfelfontein lê 20 km (12 myl) suid van die C39 hoofpad vanaf Sesfontein na Khorixas. Van daar af word dit met die distrikspad D3214 verbind. Die Twyfelfontein Country Lodge beskik oor ‘n gruislandingstrook. Die lodge, kampterrein, besoekersentrum en meeste van die ander toeristegeriewe word as ‘n gesamentlike onderneming tussen die lodge-eienaars en die Twyfelfontein-Uibasen-bewarea bestuur. Die rotskunsarea bestaan ​​uit veertien kleiner terreine wat deur Scherz in sy aanvanklike terreinopname bekend gestel is. Hulle word steeds gebruik om die ligging van kunswerke in Twyfelfontein te beskryf.